راهنمای خرید انواع سنتور حرفه ای و دست دوم با قیمت مناسب و ارزان

ساز سنتور را به دو نوع کلی تقسیم می‌کنند: 1 - چوب سازی و استخوان‌تراشی و سنتور سازی به شیوه‌ی ترکه‌سازی 2 - چوب سازی و استخوان‌تراشی در گذشته. 1 - سنتور نوعی ساز زهی مضرابی است. کاسه آن سه‌تکه و سطح آن گود و سطح دسته آن از جنس چوب است. دو انتهای دسته که به استخوان ختم می‌شود و روی دسته را پوست نازکی فرا گرفته‌است. پوست گردو و پوست پلاستیک و پوست درخت بید از جمله موادی است که برای تولید صدا به کار می‌رود. در موسیقی ایرانی نیز این نوع ساز وجود دارد.

سنتور سازی است که در انتهای تحتانی بدنه کاسه، دارای پوست است. نوازنده با نگه داشتن پوست روی استخوان خرک، صدا تولید می‌کند. سنتور را می‌توان از لحاظ ساختار کلی به ساز دهنی ( kohlono ) و از لحاظ کوک به ساز کمانه‌ای ( koenono ) تقسیم کرد. سنتور بیشتر برای تکنوازی در ارکسترهای مجلسی و برای گروه کر مناسب است. سنتور دارای 6 سیم بوده که 2 تا زیر و 3 تای بم و 1 بم روی ساز بسته می‌شوند. سنتور دارای شش پرده خرک است که در مجموع دارای سه سیم ساز است و هر پرده با 6 حرکت بر خرک فرود می‌آید. این ساز در گذشته دارای 24 خرک بوده است که امروزه فقط یک خرک باقی‌مانده‌است. 

- سنتور از نظر سازشناسی یک نوع جعبه صدا است که با سیم‌های بسیاری پر شده و به همین دلیل صدای آن بم و خشن و در عین حال بسیار لطیف و آرامش‌بخش است. - از نظر سازشناسی این ساز جزء دسته بندی صدادارها قرار می‌گیرد. اما از نظر ساختمان و طرز ساخت ساز دسته بندی اکتاو محسوب می‌شود. - ساز سنتور از سازهای قدیمی و بسیار زیبای ایرانی به‌شمار می‌آید. این ساز در ایران در خانواده سازهای زهی قرار می‌گیرد که با چوب و سر پنجه نواخته می‌شوند.

- از نظر ساختمان ساز (کاسه ساز، دسته ساز، سر پنجه، قمیش و غیره) شبیه به کمانچه و از نظر شکل کوک کمی متفاوت است که به آن سنتور می‌گویند. - سنتور دارای چهار سیم (زخمه) در قسمت پایین است و سیم‌ها با انگشت نواخته می‌شوند. در گذشته نوازندگان بر این باور بودند که ساز سنتور بر روی هم خوابیده‌است. ولی شواهد نشان می‌دهد که به هنگام نواختن، با حرکات چرخشی چکش و حرکات افقی چوب و گاهی با دمیدن هوا بر روی سیم‌ها و حرکت خرک‌ها و چرخش دسته، کوک ایجاد می‌شود. 

در گذشته، سیم‌های سنتور غالبا از جنس فلز مس و یا برنج بوده‌است که آن را "خرک می‌گفتند، ولی امروزه اغلب از جنس مس، نقره یا برنج استفاده می‌کنند و به‌ندرت از سیم‌های دیگر مانند سه‌تار و یا تار استفاده می‌شود. به علاوه، سیم‌های سنتور به شکل "دوکا" (با فاصله) یا "کتا" یا "کوکا" بسته می‌شود. در قدیم برای اتصال سنتور از یک رشته سیم استفاده می‌شد که به سیم جفتی معروف بود. این ساز بیشتر برای همخوانی با ضرب زورخانه ساخته می‌شده است. این ساز معمولا بر روی یک شانه قرار گرفته و به اندازه چهار انگشت طول دارد و از جنس چوب است. سنتور در مناطق شمال و غرب ایران و همچنین در کشورهای عربی، ترکیه، افغانستان و آذربایجان معمول است. در سال‌های اخیر این ساز در گروه سازهای ایرانی و در گروه‌های همساز خود جای گرفته است. سنتور از نظر سازشناسی یک ساز محلی است.مضراب سنتور در دو نقطه به صدا در می‌آید و گاهی هم با دو لب (شبیه لب تنور) نواخته می‌شود. سنتور دو دهانه، 4 سیم و 7 خرک دارد. روی دهانه سنتور، سوراخی در طرفین آن قرار دارد. سیم‌های سنتور به فاصله کم از روی خرک عبور داده می‌شوند تا صدای نسبتا بم آن به دست آید. قطر صفحه سنتور حدود 5 سانتی متر است. در سنتور باس سیم‌ها توسط زه یا زه‌کش روی دسته‌ها یا دسته‌های باریک چوبی در اطراف دسته قرار می‌گیرند. این ساز در موسیقی ایرانی به شکل جفتی و برای همراهی با آواز به کار می‌رود. این ساز را بیشتر برای همراهی با آوازهای محلی نواحی گوناگون ایران به‌ویژه موسیقی شمال خراسان به کار می‌برند. در گذشته برای ساختن این ساز از چوب هایی به نام ممرز استفاده می‌شد.