راهنمای خرید انواع کرسی چوبی مدل ایرانی قدیمی و جدید با قیمت مناسب و ارزان

صندلی‌هایی چوبی به قطر 10 تا 60 سانتی‌متر که دو طرف آن باز است که به این صندلی یک سر چوب بسته و طرف دیگر چوبی است و روی آن را با پارچه‌هایی رنگین تزیین کرده‌اند و روی پارچه‌ها را با نوارهایی پوشانده‌اند. روی چهار پایه چوبی بلند که روی زمین یا سطح سیمانی قرار می‌گیرد نشسته‌اند و با دو دست دو پای خود را بر روی زمین می‌گذارند. از این کرسی برای نشستن و برای دور شدن از مشکلات و بیماری‌ها استفاده می‌کردند. همچنین گفته می‌شود برای رفع خستگی و جلوگیری از سقوط، در مراسم مذهبی و جشن‌ها کرسی را بر سر می‌گذاشتند. کرسی تا پیش از دوره قاجار به شکل امروزی وجود نداشت. 

کرسی، نوعی صندلی گرم‌کننده به شکل مستطیل است. کرسی‌ها معمولا چوبی و با پایه‌های پلاستیکی و یا فلزی به صورت چند طبقه هستند. در بیشتر مناطق ایران به خصوص استان لرستان و غرب کرمانشاه، از کرسی برای پذیرایی از مهمان‌ها استفاده می‌کنند. در شهر دزفول نیز کرسی وجود دارد. مردم دزفول معمولا از کرسی به عنوان محلی برای گرم شدن بدن استفاده می‌کنند. این کرسی‌ها از جنس چوب بوده و با چوب یا چرخ خیاطی به راحتی می‌توان آنها را ساخت. مردم دزفول در گذشته از کرسی به عنوان یک ابزار روشنایی نیز استفاده می‌کردند، به این صورت که اگر کرسی نبود به جای لامپ از چراغ‌های نفتی استفاده می‌شد و با روشن‌شدن آتش چراغ، مردم به کمک منقل آتش را روشن می‌کردند.

به این وسیله یک نفر روی آن می‌نشیند. کرسی در دوره‌های اسلامی کاربرد داشته‌است. در زمان ساسانیان در کنار تخت جمشید ، تخت مرمر ، ایوان مداین ، برج پیزا، کاخ آپادانا، و در دوره‌های بعد به‌ویژه دوره پهلوی ، ساخت کرسی در دستور کار قرار گرفت و از سوی دربار ایران ، از آن استفاده‌های گوناگونی انجام می‌شد. در ساخت کرسی از چوب درختان سوزنی برگ، یا خیزران، سرو، چنار، سپیدار، نارون، و. استفاده شده‌است. چوب پهن برگان و سوزنی برگ‌ها، خصوصا آنهایی که برای کرسی بکار برده می‌شوند، در برابر فشار و پوسیدگی مقاوم‌اند و در نتیجه برای ساختن کرسی مورد استفاده قرار می‌گیرند. در ساخت کرسی از چوب کاج و صنوبر نیز استفاده می‌شود. 

صندلی یا کرسی‌های چوبی که اندازه‌شان تا سه وجب می‌رسیده‌است در تهران قدیم به شکل امروزی رایج بوده و هنوز هم در بسیاری از شهرهای ایران هنوز استفاده می‌شود. این چهارپایه به‌طور تقریبی از چوب سپیدار، راش، و بلوط ساخته می‌شد. معمولا کرسی چوبی را به صورت دو دست و دو پا بر می‌افراشتند و در هنگام نشستن بر آن، دسته چوبی را به آرامی به جلو خم می‌کردند و از گودی دسته چوب کرسی، که برای تحمل وزن بدن بسیار سنگین است، دسته چوب کرسی را به آرامی تا حد ممکن بالا می‌آوردند. در تهران قدیم به‌قدری از این کرسی استفاده می‌کردند، که گفته شده‌است که در این شهر به اندازه یک اتاق کرسی پیدا نمی‌شود.

کرسی از چوب به شکل گرد تا بیضی ساخته می‌شد که برای نشستن افراد بر روی آن استفاده می‌کردند و آن را بر روی چهار پایه چوبی یا آهنی قرار می‌دادند، و روی کرسی یک کرسی کوچک یا کرسی بزرگ قرار می‌دادند و برای پذیرایی از مهمان از آن استفاده می‌شد. کرسی از نظر جنس به انواع مختلفی تقسیم می‌شود که از انواع آن می‌توان به کرسی چوب پنبه‌ای ،چوب پنبه حصیری،چوب پنبه‌ای چرمی،چوب پنبه‌ای فایبرگلاس، چوب پنبه‌ای برزنتی و چوبی آلمینیومی (چوبی که از نظر جنس کاملا از چوب پنبه است و در محل به آن کرسی می‌گویند) اشاره کرد. 

این نوع کرسی در حمام شاهی از قرن 9 م تا اوایل قرن 11 م توسط ایرانیان و با چوب ساخته می‌شد و در این حال معمولا آن را روی زمین می‌گذاشتند. در ایران قدیم، کرسی در حمام‌های عمومی به‌صورت دایره یا بیضی و معمولا هم‌اندازه طول و عرض سالن حمام بود. در گذشته از چوب به‌عنوان کرسی استفاده می‌شد. امروزه از چوب در ساخت آن‌ها استفاده می‌شود. کرسی‌ها عموما از جنس چوب گردو یا راش هستند. بر بالای آن‌ها دو پایه چوبی قرار دارد و روی پایه‌های چوبی، چوب کرسی به‌وسیله صفحه‌ای که از چوب‌ها تهیه شده، می‌افتد و به همین ترتیب چوب‌ها در جای خود ثابت می‌شوند.

برای این که فضای کرسی برای پذیرایی و نشستن بیش‌تر شود، ارتفاع آن را تا حد ممکن کوتاه می‌کنند. گاهی برای استحکام کرسی و تکیه‌گاه آن از نرده‌ای آهنی به شکل نیم‌دایره یا مستطیل استفاده می‌کنند. اما در عین حال بعضی از افراد اعتقاد دارند که از کرسی باید به‌طور دایم استفاده شود.در این زمینه می‌توان از میز و صندلی‌های چوبی استفاده کرد تا فضای کرسی، راحت‌تر و گرم‌تر گرم شود. اما در عین حال بهتر است برای گرم‌شدن بیش‌تر کرسی، چهارپایه‌ای با بلندی حداقل 2 متر و عرض 2 متر انتخاب کنند.در صورت استفاده از چهارپایه به شرط رعایت نکات ایمنی و حفاظت از گرمای آن، امکان ورود آتش به آن وجود ندارد.